Με δάκρυα στα μάτια και μετά απο πολύ σκέψη, αναρτώ και εγώ αυτό που βρήκα στο facebook & στο http://troktiko.blogspot.com/2009/02/blog-post_8045.htmlΣοκάρομαι, αδυνατώ να συλλάβω αυτό που βλέπω.
Αδυνατώ να κατανοήσω τη φρίκη που κρύβεται πίσω από αυτή την τόσο γαλήνια έκφραση ενός πλάσματος σε έντονο βαθύ όμορφο κόκκινο φόντο. Το κόκκινο φόντο του θανάτου, του σαδισμού, της εκφυλισμένης νοημοσύνης και διάθεσης.
Αδυνατώ να συλλάβω τη πράξη ανόητων μικρών και ασήμαντων ανθρώπων που κραδαίνοντας μέρα μεσημέρι ένα όπλο - κατά μαρτυρίες - βγαίνουν στη Νάξο και παλεύοντας με τη μικρή τους ψυχή και την ανασφάλεια του αδύναμου και ανύπαρκτου ανθρωπάκου που κρύβουν μέσα τους, κολλάνε την καραμπίνα στο κρανίο ενός ζώου, ενός κατοικιδίου και τραβάνε τη σκανδάλη.
Και μετά? Γίνονται σημαντικοί, μεγάλοι, τρανοί, φουσκώνουν τα πνευμόνια τους από περηφάνια!!!
Και μετά? Μικροί και ανόητοι ξανά. Ασήμαντοι ξανά. Αδιάφοροι ξανά.
Ισα ισα για να ξεκινήσουν και να κάνουν τα ίδια και τα ίδια!
Και κλαίω και για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτά τα τόσο μικρά ανθρωπάκια που μάλλον περνάς δίπλα τους, τα προσπερνάς και δεν τους ρίχνεις ούτε μια μάτια γιατί ειναι τόσο μικρά και αδιάφορα.
Και είναι τόσο μα τόσο μικρά.
Πόσο μικρά?
Τόσο μικρά που όταν κουβαλάνε τα τεράστια όπλα τους εμείς γελάμε?
Τόσο μικρά που όταν πατάνε τη σκανδάλη αδυνατούμε να τα δούμε?
Τόσο μικρά που όταν κοκορεύονται για τις ανοησίες τους, κανείς δε τα ακούει?
Τόσα μικρά που όταν παλεύουν για μια φράση θαυμασμού μάλλον και πάλι αδιαφορία εισπράττουν?
Πόσο μικρά ειναι αυτά τα ανθρωπάκια που δεν τα είδε κανεί?
Που δεν τα έπιασε κανείς?
Που δεν τους μίλησε κανείς?
Που δεν τα φυλάκισε κανείς?
Ειναι όμως τόσο μικρά τα ανθρωπάκια αυτά που ίσως καμία φυλακή να μη μπορεί να τα κρατήσει. Θα ξεγλυστρήσουν πάλι γιατί η μικρότητα δεν ειναι στο μποι. Ειναι στο μυαλο και στα συναισθήματα...Η μικρότητα και η ανυπαρξία, το κενό και το χάος είναι μέσα στη καρδιά μας. Και εκεί κανένας νόμος, καμία ποινή, κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να επέμβει.
Το χάος ειναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για αυτά τα ανθρωπάκια μπορεί να πάρει -έστω και στιγμιαία- μια και μόνο απόχρωση: αυτή του πορφυρού που έσταξε από το κορμί ενός ζώου, ενός παιδιού, ενός ανθρώπου!
Το χάος είναι αδιαπέραστο και το μαύρο σκοτάδι για τα βασανισμένα αυτά ζώα / παιδιά / ανθρώπους μπορεί να απαλύνει -έστω και στιγμιαία- από τη θέρμη της πληγής που ανοιγει και στο δικό μου κορμί, από το δάκρυ που τρέχει στα δικά μου μάτια!!! Ελπίζω!
kai kaneis den borei na kanei tipota?????????!!!!!pws einai dinaton na epitrepoun kati tetoio?????
ReplyDeleteΜακάρι να τα βρουν από το Θεό.
ReplyDeleteΣιχάματα!
den eitane adespoto skylo !! o dolofonos mpeike se ena spiti kai pirobolise (malon me ti gnosti ilithia dikaiologia oti toy efage kamia kota) eiparxei enas trelos poy kykloforei me karampina, mpenei se katikoimena spitia kai skotone en psixro. kai h astinomia... den toys entiefere katholoy !! eipane oti den asxoliynte me tetia... tiiii ;;;;;;
ReplyDeleteden eitane adespoto skylo !! o dolofonos mpeike se ena spiti kai pirobolise (malon me ti gnosti ilithia dikaiologia oti toy efage kamia kota) eiparxei enas trelos poy kykloforei me karampina, mpenei se katikoimena spitia kai skotone en psixro. kai h astinomia... den toys entiefere katholoy !! eipane oti den asxoliynte me tetia... tiiii ;;;;;;
ReplyDeleteden eitane adespoto skylo !! o dolofonos mpeike se ena spiti kai pirobolise (malon me ti gnosti ilithia dikaiologia oti toy efage kamia kota) eiparxei enas trelos poy kykloforei me karampina, mpenei se katikoimena spitia kai skotone en psixro. kai h astinomia... den toys entiefere katholoy !! eipane oti den asxoliynte me tetia... tiiii ;;;;;;
ReplyDeleteΣτη Ναξο! Ποτέ δε θα ξεχάσω τον Αυγουστο του 2000 στη παραλία στη Πάνορμο (μετά τη Μουτσούνα) κάτι ντόπιοι είχαν σπίτι πάνω στην άμμο κ μέρα μεσημέρι μπροστά σ'όλους (έλληνες κ ξένους) που ανυποψίαστοι χαιρόντουσαν τη θάλασσα κ τον ήλιο ακούστηκαν οι σπαρακτικές κραυγές μιας προβατίνας κ όλοι στραφήκαμε κ είδαμε την απεγνωσμένη της πάλη να ξεφύγει από τους 2 "ανθρώπους" που τη τραβολόγούσαν να την απομαμακρύνουν από την αυλή του κτίσματος. Κάποιοι τρέξαμε προς τα εκεί μόνο κ μόνο για να προλάβουμε να δούμε το μωρό της να σφάζεται στο γόνατο και να γεμίζει ο τόπος αίμα, κλάμα κ φρίκη. Μια μαυρίλα απερίγραπτη με λόγια πλάκωσε τη ψυχή όλων των αθέλητων μαρτύρων αυτής της θηριωδίας. Σα να μην έφτανε αυτό, ήταν μια σκυλίτσα εκεί που τελικά δεν ανήκε σε κανέναν κ η γρια που κατοικούσε στο κτίσμα αυτό της παραλίας βγήκε στη ξύλινη πόρτα του κτίσματος λέγοντας στους επισκέπτες της παραλίας "πάρτε το από δω γιατί αν κάτσει εδώ θα πεινάσει θα μας φάει τα πρόβατα κι οι γυιοι μου θα βγουν με τη καραμπίνα...." Τοπε μ'όλο το θράσος που ένας άξεστος άνθρωπος λέει τα πιο τερατώδη πράγματα κ τα κάνει να ακούγονται απλά.... γιατί δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από λεπτότητες κ στοιχειώδεις ευαισθησίες κ γιατί δεν έχει συνείδηση των ίδιων του των πράξεων. Τόπε σ' αυτούς στους οποίους μόλις προ ολίγου είχε σερβίρει απλόχερα την οσμή κ όλο το πανικό του θανάτου. (η σκυλίτσα πάρθηκε από κει κ επέζησε)Φύγαμε την αμεσως επόμενη μέρα καταμαυροι -όχι από τον ήλιο - κι από τότε κ τ'όνομα του νησιού που ακούω την ίδια μαυρίλα νοιώθω, δε φτάνει νάναι όμορφος ο τόπος αν κι οι άνθρωποί του δεν είναι εξίσου όμορφοι....
ReplyDelete