ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 07 ΝΟΜΕΒΡΙΟΥ 2008
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΜΗ & ΟΙ ΦΟΛΕΣ!
Γειά σας.
Με λένε ΜΙΜΗ. Γεννήθηκα και έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου σε ένα μεγάλο «νοσοκομείο» (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό).
Ο χώρος που ζούσα μαζί με τη μαμά , τον μπαμπά και τα 4 αδελφάκια μου ήταν περιφραγμένος με ψηλά σύρματα & δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά (εγώ είμαι στη φωτογραφία!!). Βέβαια αυτό καλό ήταν –λένε κάποιοι- γιατί έγινα πολύ ωραίο αγόρι: με γαλάζια μάτια, αφράτη γούνα άσπρη. Εκεί κάποιοι μας τάιζαν και μας πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι άλλοι μας τρόμαζαν με φωνές & υστερίες και μας έδιωχναν αλλά …που να πάμε? Αφού έχει σύρματα εδώ!
Κάποιοι άλλοι ένα βράδυ και μας απείλησαν με θανατικό…με «φόλες»…Αυτό προκάλεσε πανικό σε κάτι καλά παιδιά που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου, μας καλόπιασαν με λιχουδιές και μας πήραν μαζί τους…
Μας πήγαν σε κάτι ωραία κορίτσια . Ενας γέρος ανθρακί γάτος με μεγάλο κεφάλι μας είπε: «Ηρθατε στο κτηνίατρο. Θα σας κάνει καλά…Μη φοβάστε». Και γίναμε καλά!
Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο & ωραίο σπίτι. Η μαμά εθελόντρια μας φρόντισε, μας έστρωσε κουβερτούλες, μας έδωσε μεζεδάκια, μας άφηνε να κοιμηθούμε με τις ώρες, μας μίλαγε τρυφερά…
Όμως δεν θα μέναμε εκεί για πάντα. Ειμαστε γατάκια του κόσμου. Θέλουμε το δέντρο να σκαρφαλώσουμε, το χώμα να σκάψουμε. Θέλουμε γατοπαρέες. Θέλουμε τσάρκες & αλητείες. Θέλουμε τρεχαλητά. Θέλουμε κορμούς να ξύσουμε τα νύχια μας!
Όταν άφησαν τη μαμά, την αδελφή & τον αδελφό μου στο κήπο αυτοί εξαφανίστηκαν. ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ.«Τώρα θα έχω και φαγάκι & την ελευθερία μου…Αρχοντας θα είμαι»…Ομως χωρίς την οικογένεια μου ένιωσα μόνος. Δεν το έβαλα κάτω…Βγήκα παγανιά στο πάρκο και στους διπλανούς κήπους…ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ, ΜΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ. «Πού πήγατε? Είστε χαζοί? Εδώ μας ταίζουν, μας αγαπάνε & το κυριότερο έχουμε και τις ανέσεις μας..Καλά βρε μάνα? Και εσύ μυαλό δεν έχεις? Που τρέχεις?Γυρίστε πίσω!»
Ετσι ξαναμαζεύτηκε όλη η οικογένεια..
Μόνο που ο ΜΙΜΗΣ δεν ακουσε τις συμβουλές του & απομακρύνθηκε. Όχι πολύ.
Ένα-δύο κήπους πιο κάτω πήγε…Χάθηκε ακριβώς 35 ώρες…Και όταν γύρισε από αφράτος, χαρωπός τύπος όλο ζωή και φωνή ήταν ένα γατάκι σχεδόν άψυχο. Ένα κορμάκι βαρύ. Ένα κορμάκι ταλαιπωρημένο…ΟΧΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ… ΦΟΛΑ να υποθέσουμε???????????? ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?????? Σε δρόμους που κυκλοφορούν ζώα, άνθρωποι, παιδιά? Σε δρόμους που ζουν πολιτισμένοι άνθρωποι!!!???
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω καλά
Ξέρω όμως ότι πονάω. Ξέρω όμως ότι πονάνε και οι άνθρωπο που με αγαπάνε… Ξέρω ότι πονάω!
Και εγώ η εθελόντρια δεν θα δείξω φωτογραφία του ενώ είναι άρρωστος και ταλαιπωρημένος γιατί τον αγαπάω. Γιατί τον πονάω. Γιατί ο δικός μου κόπος, η δική μου προσπάθεια, τα δικά μου αισθήματα τα ποδοπάτησε κάποιος πολιτισμένος συμπολίτης μου που κουβάλησε στις τσέπες του το θάνατο και τον άπλωσε στη γειτονιά μας! Οποιος και να είναι δεν θα του κάνω τη χάρη να απολαύσει τα κατορθώματά του!
ΚΙΝΗΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΜΗ & ΟΙ ΦΟΛΕΣ!
Γειά σας.
Με λένε ΜΙΜΗ. Γεννήθηκα και έζησα τους πρώτους μήνες της ζωής μου σε ένα μεγάλο «νοσοκομείο» (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό).
Ο χώρος που ζούσα μαζί με τη μαμά , τον μπαμπά και τα 4 αδελφάκια μου ήταν περιφραγμένος με ψηλά σύρματα & δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά (εγώ είμαι στη φωτογραφία!!). Βέβαια αυτό καλό ήταν –λένε κάποιοι- γιατί έγινα πολύ ωραίο αγόρι: με γαλάζια μάτια, αφράτη γούνα άσπρη. Εκεί κάποιοι μας τάιζαν και μας πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι άλλοι μας τρόμαζαν με φωνές & υστερίες και μας έδιωχναν αλλά …που να πάμε? Αφού έχει σύρματα εδώ!
Κάποιοι άλλοι ένα βράδυ και μας απείλησαν με θανατικό…με «φόλες»…Αυτό προκάλεσε πανικό σε κάτι καλά παιδιά που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου, μας καλόπιασαν με λιχουδιές και μας πήραν μαζί τους…
Μας πήγαν σε κάτι ωραία κορίτσια . Ενας γέρος ανθρακί γάτος με μεγάλο κεφάλι μας είπε: «Ηρθατε στο κτηνίατρο. Θα σας κάνει καλά…Μη φοβάστε». Και γίναμε καλά!
Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο & ωραίο σπίτι. Η μαμά εθελόντρια μας φρόντισε, μας έστρωσε κουβερτούλες, μας έδωσε μεζεδάκια, μας άφηνε να κοιμηθούμε με τις ώρες, μας μίλαγε τρυφερά…
Όμως δεν θα μέναμε εκεί για πάντα. Ειμαστε γατάκια του κόσμου. Θέλουμε το δέντρο να σκαρφαλώσουμε, το χώμα να σκάψουμε. Θέλουμε γατοπαρέες. Θέλουμε τσάρκες & αλητείες. Θέλουμε τρεχαλητά. Θέλουμε κορμούς να ξύσουμε τα νύχια μας!
Όταν άφησαν τη μαμά, την αδελφή & τον αδελφό μου στο κήπο αυτοί εξαφανίστηκαν. ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ.«Τώρα θα έχω και φαγάκι & την ελευθερία μου…Αρχοντας θα είμαι»…Ομως χωρίς την οικογένεια μου ένιωσα μόνος. Δεν το έβαλα κάτω…Βγήκα παγανιά στο πάρκο και στους διπλανούς κήπους…ΕΒΑΛΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ, ΜΑ ΚΑΤΙ ΦΩΝΕΣ. «Πού πήγατε? Είστε χαζοί? Εδώ μας ταίζουν, μας αγαπάνε & το κυριότερο έχουμε και τις ανέσεις μας..Καλά βρε μάνα? Και εσύ μυαλό δεν έχεις? Που τρέχεις?Γυρίστε πίσω!»
Ετσι ξαναμαζεύτηκε όλη η οικογένεια..
Μόνο που ο ΜΙΜΗΣ δεν ακουσε τις συμβουλές του & απομακρύνθηκε. Όχι πολύ.
Ένα-δύο κήπους πιο κάτω πήγε…Χάθηκε ακριβώς 35 ώρες…Και όταν γύρισε από αφράτος, χαρωπός τύπος όλο ζωή και φωνή ήταν ένα γατάκι σχεδόν άψυχο. Ένα κορμάκι βαρύ. Ένα κορμάκι ταλαιπωρημένο…ΟΧΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ… ΦΟΛΑ να υποθέσουμε???????????? ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?????? Σε δρόμους που κυκλοφορούν ζώα, άνθρωποι, παιδιά? Σε δρόμους που ζουν πολιτισμένοι άνθρωποι!!!???
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω καλά
Ξέρω όμως ότι πονάω. Ξέρω όμως ότι πονάνε και οι άνθρωπο που με αγαπάνε… Ξέρω ότι πονάω!
Και εγώ η εθελόντρια δεν θα δείξω φωτογραφία του ενώ είναι άρρωστος και ταλαιπωρημένος γιατί τον αγαπάω. Γιατί τον πονάω. Γιατί ο δικός μου κόπος, η δική μου προσπάθεια, τα δικά μου αισθήματα τα ποδοπάτησε κάποιος πολιτισμένος συμπολίτης μου που κουβάλησε στις τσέπες του το θάνατο και τον άπλωσε στη γειτονιά μας! Οποιος και να είναι δεν θα του κάνω τη χάρη να απολαύσει τα κατορθώματά του!
ΚΙΝΗΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ
Ψυχούλα μου.....
ReplyDeleteΤελευταία έχω αρχίσει-ποιός, εγώ- να καταφέρομαι υπέρ της ευθανασίας όταν τα ζωάκια αυτά γενιούνται...
Γιατί αλλιώς το πιο πιθανόν είναι να έχουν την τύχη του Λήο, της Βάλιας, του χτεσινύ σκυλάκου...
Αν θέλετε ελάτε topatsiouri.blogspot.com
έχω παρόμοιο θέμα και θα ήθελα αν μπορείτε να πιέσετε κι'εσείς τους Δήμους με μέηλ και τηλέφωνα από Δευτέρα...
Έγώ -αν και ακόμα και τώρα δεν μπορώ να γράψω γραμμή χωρίς δάκρυα στα μάτια- αρνούμαι να γίνω ΘΕΟΣ και να αποφασίσω ποιό πλάσμα θα ζήσει και ποιό θα πεθάνει. Δεν ειναι δική μου δουλειά αυτό. Δουλειά μου ειναι να σέβομαι τα πλάσματα της φύσης. Να σέβομαι το περιβάλλον. Να σέβομαι το δικαίωμα στη ζωή όλων των πλασμάτων όπως και όλων των ανθρώπων. Δεν θα κόψω το νήμα της ζωής σε κανένα πλάσμα για να μην έχω το άγχος της αυριανής φροντίδας του...
ReplyDeleteΚαι ας σκέφτομαι τα γαλάζια μάτια του ΜΙΜΗ και ας μου ματώνει η καρδιά...
Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν οι φιλόζωοι ξαναβγάζουν στο δρόμο τις ψυχούλες που σώζουν...
ReplyDeleteΓνωρίζετε πως είμαστε ένας κομπλεξικός λαός χωρίς παιδεία και συναισθήματα..ποιος θεωρεί λοιπόν ότι ο δρόμος είναι το "φυσικό περιβάλλον" ενος πρώην κατοικίδιου ζώου? Σε ποιό πολιτισμένο μέρος του κόσμου τα κατοικίδια ζουν στους δρόμους? Μόνο στα τριτοκοσμικά κράτη συμβαίνει αυτό. Και αντί να θέλουμε οι Δήμοι να ευθανατώνουν τα κουταβια..έτσι και αλλοιώς τα "θανατώνουν με φόλες" ανεξαρτήτου ηλίκιας στο δρόμο,
καλύτερα ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ να τους πιέσουμε να ΣΤΕΙΡΩΝΟΥΝ τα ζώα τα οποία παρότι υπάρχει Νόμος και Κονδύλια ταστειρώνουμε οι περισσότεροι από την τσέπη μας...
Ας συνέλθουμε πια,εως ότου ασκήσουμε μεγάλες πιέσεις στα Κέντρα εξουσίας,θα κλαψουρίζουμε σποραδικά πάνω στο άψυχο κουφάρι ενός άγρια δολοφονημένου και κακοποιημένου ζώου...από "αγνωστους" δράστες!
Ως τώρα μου έχουν φολιάσει μέσα στον κήπο μου 6!αδέσποτα ζώα που φιλοξενούσα εως ότου υιοθετηθούν
και ακόμα πηγαινοέρχομαι μεταξύ εισσαγγελίας και αστυνομίας..Ολοι
κάνουν τον μ...κα και περισσότερο από όλους το Υπουργείο που κωφεύει στις εκκλήσεις να εφαρμόσει τον Νόμο και να κατασκεύασει ενα Καταφύγιο για τα αδέσποτα της περιοχής μας...
Μην σας κοροιδεύουνε..ο "δρόμος¨είναι ΚΑΤΑΔΙΚΗ για ΟΛΑ τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ.
Υψώστε την φωνή σας για μία πολιτισμένη και σωστή λύση.
Ο Μίμης δεν ήταν ποτέ κατοικίδιο. Εζησε στους δρόμους & πέθανε στους δρόμους. Φιλοξενήθηκε μόνο 10 μέρες σε σπίτι μετά από τον εμβολίασμό & στείρωση. Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου γιατί προφανώς είσαι και εσύ ενεργός φιλόζωος & πολίτης όμως δυστυχώς δεν ειμαστε ΘΕΟΙ ούτε και το ΚΡΑΤΟΣ (ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ) . ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΤΕΓΕΣ & ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΖΩΩΝ! Οπότε εκ των πραγμάτων γυρίζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Οταν τα ζώα δεν μπορούν να υιοθετηθούν ή να φιλοξενηθούν επ αόριστο (καθώς τα περισσότερα δεν βρίσκουν ποτέ σπίτι) είναι και πρακτικά και ηθικά αδύνατο να τα αφήνεις σε ένα κλουβί 1χ1 για να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους Αν τυχόν εσύ μπορείς να φιλοξενήσεις επ αόριστο μερικά αδέσποτα σε παρακαλώ ενημέρωσέ με γιατί θα μας είναι πολύ χρήσιμο! Αν κατάλαβα καλά, να απαιτήσουμε να ΘΑΝΑΤΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΥΤΑΒΙΑ??? Ο νόμος απαγορεύει την ευθανασία όπως και η συνειδησή των περισσοτέρων πολιτών. Το ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ να χώνεις μια βελόνα με θανατικό & να κάνεις ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι κάνουν οι άλλοι με τις φόλες: ΤΑ ΞΕΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ (η μόνη διαφορά ειναι ότι τα δολοφονούμε "πολιτισμένα" .Και μη ξεχνάτε ότι τα χειρότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του πολιτισμού) Ευτυχώς η ελληνική νομοθεσία το απαγορεύει σε αντίθεση με όλα εκείνα τα πιο πολιτισμένα κράτη πχ Αμερική και πολλές ευρωπαικές χώρες που όταν αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το θέμα με τα αδέσποτα τα ΘΑΝΑΤΩΣΑΝ ΟΛΑ!!! Ετσι το λύνω και μόνη μου. Πάιρνω το αυτοκίνητο και πατάω ότι τετράποδο βρω στο δρόμο μου! Μια βελόνα θάνατο δίνει λύση σε κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ . Μην εξωραίζεις τις άλλες πολιτισμένες χώρες γιατί σε αυτά τα πολιτισμένα κράτη όταν ένα αδέσποτο παραμείνει σε καταφύγιο για 10-20-30 μέρες και δεν υιοθετηθεί θανατώνεται! Αυτό δεν ειναι πολιτισμός, δεν είναι "διαχείριση του θέματος" των αδέσποτων, ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΙΚΟ ΜΕ ΒΟΥΛΑ! Οσο για τις κινητοποιήσεις εγώ και πολλοί πολλοί ακόμα έχουμε αναλάβει δράση & πρωτοβουλίες για τα αδέσποτα της πόλης μας -ΟΧΙ ΜΟΙΡΆΖΟΝΤΑΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΕΣ- αλλά στειρώνοντας, εμβολιάζοντας, ψάχνοντας σπίτια για υιοθεσίες & κάνοντας τον αγώνα για την ευαισθητοποίηση πολιτών & υπηρεσίων. Δεν μας κουράζει, δεν μας απαγοητεύει γιατί απλά η φύση υπάρχει και θα υπάρχει πριν και μετά απο εμάς...Αλλά αν χρειαστεί να κλάψουμε πάνω απο το άψυχο κουφάρι του ΜΙΜΑΚΟΥ θα το κάνουμε γιατί τον αγαπήσαμε & για εμάς συμβόλιζε πολλά! Και γιατί παλεύοντας για κάτι δεν σημαίνει ότι σταματάς να έχεις ευαισθησία και καρδιά. Γίνεσαι σκληρός με τους σκληρούς & γλυκός με τους γλυκούς (όπως ο ΜΙΜΗΣ) Ευχαριστώ πάντως για την επικοινωνία!
ReplyDelete