Η ΔΑΦΝΟΥΛΑ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕ ΣΠΙΤΙ!!!!!

Η Δαφνούλα τώρα (3 πρώτες φωτογραφίες) &

Η Δαφνούλα πρίν (τελευταία φωτογραφία)

Γειά σας και πάλι...

Είμαι η Δαφνούλα και από ό,τι λέει η νονά μου, η Χριστίνα, ΕΧΩ ΑΣΤΡΟ.

Οταν ήμουν πολύ μικρή κάποιος κύριος με άφησε στο χώρο του Θριασιου Νοσοκομείου.

Εκεί ευτυχώς -επειδή ήμουν πολύ παιχνιδιάρια & γλυκούλα- έγινα αμέσως πάρα πολύ καλή φίλη με όλα τα σκυλάκια της περιοχής. Παίζαμε, γελάγαμε, τρέχαμε, τους δάγκωνα συνεχώς τα ποδαράκια (γιατί ήταν μεγάλα σκυλιά & πιο μεγάλα απο μένα). Πάντως με προστατεύανε και με προσέχανε πολύ οι μεγαλοσωμοι φίλοι μου.

Ο καιρός πέρασα και έκανα την πρώτη μου έξοδο. Βγήκα σε κάτι δρόμους που περνάγαν αυτ0κίνητα με τεράστιες ρόδες. Πολλές φορές κόντεψα να σκοτωθώ μέχρι που με είδε η νονά και οι φίλοι της και τρέξανε σα τρελοί, με πιάσανε & άρχισαν τις κουβέντες του τι θα απογίνω. Και μίλαγαν, και μίλαγαν, και φύσαγαν και ξεφύσαγαν.

Τότε εμφανίστηκε η πρώτη χαζομαμά μου, η Κατερινούλα. Με παίρνει σπίτι της αμέσως...

Και αρχίσαμε: πλύσιμο, βούρτσισμα, τάισμα

-ξανά πλύσιμο, -ξανά βούρτσισμα

-παιχνίδια, τρεχαλητά με τους δύο φίλους της (τους χνουδωτούς)

-εκπαίδευση συνεχή (έμαθα να περπατάω με λουράκι που μέχρι τότε ΔΕΝ ΤΟ

ΑΝΤΕΧΑ)

Αλλά το καλύτερο μου ήταν ο ύπνος: χουζούρι σε κουβερτούλες (και πολλές φορές πάνω στο κρεβάτι)...Η καλύτερη χαζομαμά του κόσμου που την αγαπάωωωω τρελλάαααα!

Επρεπε να φύγει όμως μακριά σε ταξίδι & έτσι πήγα στη δεύτερη χαζομαμά μου, τη Νιόβη...

Αλλά δε δυσκολεύτηκα καθόλου. Και αυτή την αγάπησα πολύ πολύ....

Και αρχίσαμε: παιχνίδια, τρεχαλητά, ψώνια, βόλτες, χουζούρια τρελά και πάλι

Και μετά απο πολλά χάδια και χουζούρια, τελικά βρήκα το μόνιμο σπιτάκι μου και το τελικό μου μπαμπά , το Γιώργο...Βλεπετε είμαι κορίτσι και μάλιστα πλέον μια δεσποινιδούλα πανέμορφη και του έκλεψα τη καρδιά... Τον ξετρέλανα απο τη πρώτη ματιά και τώρα θα ειμαστε αχώριστοι....

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ όλους: γιατί με αγαπήσατε, με προστατέψατε, με φροντίσατε & μου χαρίσατε μια αγκαλιά μεγάλη!!!

ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ!

Είναι ακόμα εκεί έξω και πεινάνε, και πονάνε!

Δεν χρειάζεται να τους πάρετε όλους στα σπίτια σας.

Τουλάχιστον ένα πιατάκι φαγητό, ένα βλέμμα, ένα χάδι.

Και όλα τα άλλα θα βρουν το δρόμο τους!

Τουλάχιστον μη τους χτυπάτε, μην τους πατάτε, μη τους ταιζετε φόλες.

Πονάνε, πονάνε πολύ!

Φιλάκια και καλύ τύχη σε όλους τους φίλους μου, τετράποδούς και δίποδους!!!